این روزا...

تو این شهر شلوغ و بی در و پیکر بهم قول دادیم تا زمانیکه راه رو یاد نگرفتیم از هم جدا نشیم الان چهارسال و چند ماهی از اون روز میگذره و ما هنوز هم از راه با هم میریم ..انگار میترسیم از راه جدید یا شایدم میترسیم از دوری ...تو این مدت هر کی یه چیزی گفت و ما تو گوشامون یه پنبه غیر قابل نفوذ فرو کردیم و زدیم به در بیخیالی اما این روزا بدجوری جای خالیش تو ذوق میزنه و درو دیوار این خونه میخوان که صدای خنده و شیطنت بپیچه بینشون اما این ماییم که میترسیم ...ماییم که فکر میکنیم هنوز به اندازه کافی پخته و با تجربه نشدیم و هنوز هم باید خیلی چیزا یاد بگیریم ...این ماییم که توی همه چیز به یه جواب منطقی میرسیم اما هر وقت که بحثش میشه هر کدوم خودمون رو به یه طرف خونه شوت میکنیم ...من میرم سراغ کتابام و اون میره سراغ سازش ...

معلوم نیست چه بحث و چه دردیه که تا اسمش میاد دلمون غنج میره برای داشتن یکی شون و تا بحث فراری میشیم ...حکایت همون ضربالمثل شدیم که میگه با دست پس میزنه با پا پیش میکشه ...اما حالا میشه از چشمای اون خواسته اشو خوند و از چشمای من ترس و دلهره که میترسم شغلم روی تربیت یکی از مهمترین رکن های زندگیم تاثیر بذاره ...نمیتونم از شغلم هم دل بکنم ،ده سال برای رسیدن بهش جون کندم ....اما هر دومون میدونیم که با همین فرمون پیش بریم خیلی زود دیر میشه ...شاید هم دلیل ساختن اینجا جلوگیری از دیر شدن بود

اما این روزا خیلی نیاز به همکاری دارم ...امیدوارم این لطف و تجربه اتون بتونه موجب تصمیم گیری درست من بشه ...

🌹